தாத்தாவின் கடிதம் வந்த ஒரு மணி நேரத்தில்  நானும், ஜமுனாவும் போக் ரோடு வீட்டிற்குச் சென்றோம். எல்லோரும் வீட்டில்தான் இருந்தனர். தாத்தாவின் கடிதத்தை புருஷண்ணாரிடம் கொடுத்தேன். அவர் கண்ணாடி போட்டிருக்கவில்லை. ‘என்ன கடிதம்?’ என்று கேட்டார்.

‘தாத்தாவின் கடிதம். வெளியூர் போய்விட்டார்’ என்றேன்.

‘இரண்டு நாட்களில் திரும்பி விடுவார். வழக்கமாக நடப்பதுதானே’ என்றார் புருஷண்ணார்.

‘கடிதம் எழுதி வைத்துவிட்டு போயிருக்கிறார்’ என்றேன்.

‘அதற்கென்ன? போன் கிடைத்திருக்காது’ என்றார் மதுவண்ணார்.

தாத்தா வந்த இரண்டாவது நாள் நானும், ஜமுனாவும் சித்தப்பாவின் வக்கீலைப் போய் பார்த்தோம்.  வக்கீல் இல்லை. வயதான உதவியாளர்தான் இருந்தார்.

அவருக்கு என்னை தெரிந்திருந்தது. ஜமுனாவை தெரியவில்லை. என் மனைவி என்றபோது உடனடியாக நம்பவில்லை. ‘எங்களுக்கு பத்திரிகை வரவில்லையே. பின் உனக்கு எப்படி கல்யாணம் ஆகியிருக்க முடியும்? உண்மையிலேயே மனைவிதானா? ஆதாரமில்லையே?’ என்று சந்தேகப்பட்டார்.

நாங்கள் சித்தப்பாவை சந்தித்த மறுநாளே சித்தப்பா வக்கீலை சந்தித்து வழக்கை முடிக்க சொன்னாராம்.

தாத்தா வந்ததிலிருந்து அவரும், ஜமுனாவும் இடைவிடாது பேசிக் கொண்டே இருந்தனர். எனக்கு ஜமுனாவோடு பேச நேரமே கிடைக்கவில்லை. அந்த நேரத்தை சிவசங்கரனின் மென்பொருளை சீர் செய்வதில் செலவிட்டேன்.

‘என் அப்பாவால் நம் கம்பனிக்கு பெரிய நஷ்டம் வந்தது என்று பாட்டி கோபித்துக் கொண்டாராமே. அதன்பின் சமாதானமானாரா?’ என்று கேட்டாள் ஜமுனா.

‘யார் மேல்தான் அவள் கோபித்துக் கொள்ளவில்லை? உண்மை என்னவென்றால் உன் அப்பா செய்த காரியத்தால் கம்பனியின் விற்பனை முப்பது சதவிகிதம் குறைந்து பின் முன்னூறு சதவிகிதம் அதிகமாயிற்று’ என்றார் தாத்தா.

‘அது எப்படி?’ என்று கேட்டாள் ஜமுனா.

நாங்கள் சூளைமேடு வீட்டிற்கு வந்த மூன்றாவது நாள் தன் ஊன்றுகோலை வேகமாக சுழற்றியபடி மீசை தாத்தா வந்தார். அதை அவர் கையிலிருந்து கிட்டத்தட்ட பறித்து மேஜை மீது வைத்தாள் ஜமுனா.

‘என்னம்மா ஜமுனா, உன் அத்தான்கள் என்ன சொல்லி உங்களை வெளியே அனுப்பினார்கள்?’ என்று கேட்டார் தாத்தா.

அண்ணார்களிடம் கூறிய கதையை அப்படியே தாத்தாவிடம் கூறினாள்.

அவர் சிரித்துவிட்டு ‘நீ சொன்னதிலிருந்து சொல்லாமல் விட்டதை தெளிவாகத் தெரிந்து கொண்டேன்’ என்றார்.

ஜமுனாவும் சிரித்துவிட்டு எதையும் மறைக்காமல் நடந்தவற்றை கூறினாள்.

பத்தேகால் மணிக்கு நானும், ஜமுனாவும் கிளம்பினோம்.

‘நம் டிரைவர் ரகுதான் மாப்பிள்ளை’ என்றேன்.

‘காதல் கல்யாணமா?’ என்றாள் ஜமுனா.

‘சரியான ஊகம்தான். தாத்தா கம்பனிக்காக ஒரு கார் கொடுத்திருந்தார். அவர் சைக்கிளில்தான் போவார். கார் பழனியப்பன் சாரை அழைத்து வர அவர் வீட்டிற்கு அடிக்கடி போகும். ரகுதான்  டிரைவர். பழனியப்பன் சார் தன் பெண்னை அந்த காரில் காலேஜிற்கு அனுப்பி வைப்பார்’ என்றேன்.

‘கார் எங்கே?’ என்றாள் ஜமுனா.

வழக்கம் போல நான் தாமதமாக எழுந்தபோது வீடு வேறு மாதிரி இருந்தது. சிறிது நேரம் இது யார் வீடு என்று குழம்பி பின் தெளிந்தேன்.

ஜமுனா தலைக்கு குளித்து விட்டு கிணற்றடியில் உட்கார்ந்து கூந்தலை விரித்துப் போட்டு காய வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். முகம் கழுவி விட்டு அவளருகே அமர்ந்தேன். பெண்கள் போடும் ஷாம்பூ, சோப்பின் நறுமணம் அவளிடமிருந்து வந்து என் மெல்லுணர்ச்சிகளை தூண்டியது.

பக்கத்திலிருந்த கட்டடத்தை காட்டி ‘இதுதான் கம்பனி கட்டிடமா?’ என்று கேட்டாள் ஜமுனா.

‘ஆமாம். பழைய கட்டிடம். தாத்தா பத்திரமாக பராமரித்து வந்தார்’ என்றேன்.

நாங்கள் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்த சிறிது நேரத்தில் கடைப் பையன் வந்து பாய், தலையணை, போர்வை மூட்டையை கொடுத்துவிட்டுப் போனான்.

சிறிய வீட்டை சுற்றிப் பார்த்தாள் ஜமுனா. ‘நன்றாக இருக்கிறது’ என்றாள். 

‘அண்ணார்கள் நாம் வெளியே போக வேண்டும் என்று சொன்னபோது அண்ணிகள் அதை மறுத்து பேசவில்லை. நாம் வீட்டை விட்டு போனால் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று பேசினார்கள். நாம் வெளியே போகப் போவதாக சொன்னதும் கண்ணீர் விடுகிறார்கள். எதை உண்மை என்று எடுத்துக் கொள்வது?’ என்றேன்.

சூளைமேடு வீட்டு சாவியை எடுத்துக் கொண்டு ஆறு மணிக்கு விளக்கு வைக்கும் நேரத்தில் நானும் ஜமுனாவும் வீட்டை விட்டு வெளியேறினோம்.

மோட்டார் சைக்கிளில் சற்று தயங்கி விட்டு ஏறும் போது ‘இந்த வண்டி யாருடையது?’ என்றாள் ஜமுனா.

‘ஆடிட்டர் தினகரனுடையது. என்னோடு பள்ளியில் படித்தவன். ‘கல்யாண சமயத்தில் தேவைப்படும். சைக்கிளில் அலையாதே. ஒரு வாரம் வைத்திரு’ என்று சொல்லி தந்தான். நான் வேண்டாம் என்று கூறியும் சாவியை என் கையில் திணித்துவிட்டு போய்விட்டான்’ என்றேன்.

‘புது வண்டி போலிருக்கிறது’ என்றாள் ஜமுனா.

வீடு திரும்பும் போது இருட்டத் தொடங்கிவிட்டிருந்தது. காரின் முன் விளக்குகளை போடாமல் நான் ஓட்டியபோது, ஜமுனா போட்டு விட்டாள். 

‘புதிய இடம். புதிய மனிதர்கள். பயமாக இருக்கிறதா?’ என்று ஜமுனாவிடம் கேட்டேன்.

சிரித்தவள் ‘உங்கள் முகத்தைப் பார்த்தால்தான் பயந்து போனவர் போலிருக்கிறீர்கள்’ என்றாள்.

நாங்கள் காம்பவுண்டிற்குள் நுழைந்த போது வீட்டு வாசல் கதவு சாத்தப்பட்டிருந்தது. வெளியே விளக்குகள் எரியாமல் வீட்டை இருள் சூழ்ந்திருந்தது.

வாசலில் நானும் ஜமுனாவும் நின்று கொண்டு அழைப்பு மணியை சில முறை அழுத்தினோம். எவரும் கதவை திறக்கவில்லை.

தாத்தா கிளம்பிச் சென்ற பின் மண்டபமே காலியாகி விட்டது போலிருந்தது. பனிரெண்டு மணிக்கு மண்டபத்தில் தாத்தா குடும்பத்தினரையும், மதுரை மாமா குடும்பத்தினரையும் தவிர எவருமே இல்லை.

‘கோவிலுக்கு போய்விட்டுத்தான் வீட்டிற்கு போக வேண்டும் என்று சொன்னீர்களே கவர்னசத்தை’ என்றேன்.

‘நம் வீடுதான் கோவில். பரமா, இனி எந்த கோவிலுக்கும் போக வேண்டாம். எந்த பூசாரியின் உறவும் வேண்டாம். மாசிலாமணியால் நான் சபையில் பட்ட அவமானம் போதும். இனி எல்லோரையும் ஓட, ஓட விரட்டி நான் யார் என்று காட்டுகிறேன்’ என்று வெறுப்போடு சொன்னார் கவர்னசத்தை.